Eiland gangers are still going strong

8:02 uur, mijn wekker gaat... het zonlicht kruipt al door de ramen naar binnen maar ik knijp mijn ogen, na het snooze knopje te hebben ingedrukt, snel dicht. Een keer snoozen hoort bij het ochtendritueel, alsof die laatste 10 minuten bewust nog even doorslapen een extra cadeautje is van de nacht. Snel onder de koude douche, in de make-up, een bak yoghurt naar binnen werken en de dag kan beginnen.

Ik doe de deur achter me dicht en loop het daglicht tegemoet. De zon die mijn huid op deze vroege ochtend al heerlijk verwarmd. Al lopend op mijn sandaaltjes en in korte broek bekijk ik het zichtbare kleine gloedje bruin dat tegenwoordig standaard op mijn huid ligt. De wind wappert door mijn wat verwilderde haren door zee en zon en mijn zonnebril is een standaard accessoire dat ’s ochtends mee de deur uit gaat. Bij dit besef ontstaat er opeens een glimlach op mijn gezicht.

Moet je jezelf nou zien, 27 jaar, op weg naar haar werk in de vroege ochtend op Ibiza. Kwart over 8 opgestaan, kwart voor 9 de auto in om rond 9 uur aan te schuiven aan je bureau. De eenvoud, het gemak en de warmte is bijna een normaal iets geworden na al die maanden. Terwijl het wel degelijk heel bijzonder is, en dat besef ik me op deze ochtend opeens weer heel scherp. Een mooi moment wat mij betreft.

Inmiddels hebben we laatst ons twee jarig eilandbestaan gevierd, de derde zomer voor Branko en mij is in volle gang. Wie had ooit gedacht dat we zo lang aan dit avontuur zouden blijven plakken? Wij verbazen onszelf er in ieder geval nog geregeld over.
Ibiza noemen we zelf “nep-emigreren”, het is tenslotte maar twee uurtjes vliegen. Maar dat je uit je eigen thuisland bent merk je toch wel. En dat is dan ook de reden waarom we zijn blijven plakken. De dynamiek van een eiland als Ibiza is iets wat blijft intrigeren. ’s Zomers knalt het vanuit alle kanten, er is overal heerlijk te eten van 5 euro tot aan 500 euro, iedere dag voelt als weekend met al die grote feesten om de hoek en al die soorten nationaliteiten die het eiland komen bezoeken. Je komt letterlijk ogen en tijd te kort om alles mee te krijgen. ’s Winters daarintegen ben je zo goed als op een onbewoond eiland met een aantal andere kleinere, niet blonde mensen die vooral Catalaans spreken. Het eiland voelt als een dorp omdat je vrijwel de gehele wintermaanden dezelfde koppen tegenkomt omdat je nu eenmaal nog maar met zo weinig bent en zo goed als allemaal vrij bent.

Dat even in een notendop wat ons hier houdt. Maar ik kan me voorstellen dat je je ook afvraagt wat we hier nu eigenlijk doen in het dagelijks leven?!
Zoals het verhaaltje begon, zo zien tegenwoordig vier dagen per week van mijn leven eruit. Ik ben sinds juni de nieuwe collega bij HuisHurenIbiza die de toeristen die bij ons hebben geboekt nog een stukje extra in de watten mag leggen door ze te voorzien van yachten, prive chefs, VIP tafels of wat ze maar willen (op Ibiza is tenslotte niets te gek). Daarnaast sta ik voor mijn ultieme vakantie gevoel en geluk nog twee dagen op de hippiemarkt bij het met veren en leer gemaakte Ibiza kledingmerk Satalaya. Hier vind ik de mooie afwisseling van kantoorwerk naar het buiten zijn en direct contact hebben met de blije toerist.
Druk zou je zeggen, best wel... maar gevoelsmatig is deze drukte wel iets waar ik al sinds ik hiernaartoe vertrok iets is waar ik altijd naar heb verlangt. De mensen die me kennen weten dat ik iedere dag een dosis energie heb en die raak ik graag kwijt aan activiteiten. Voorheen zocht ik die reuring dan op in Ibiza en in Nederland. Maar nu kan dit dus eindelijk volledig op Ibiza.

Branko werkt toch ook bij HuisHurenIbiza hoor ik je denken? Dat klopt! Dat maakt ons niet alleen elkaars vriendje en vriendinnetje maar ook collega’s. Hij zit inmiddels twee jaar bij dit bedrijf. Is van 5 naar 4 dagen gegaan qua werken omdat hij wel heel weinig van het eiland kon ontdekken/genieten op de fulltime werk manier. En is opgeklommen tot een leidinggevende rol.

Daaromheen kunnen we wel stellen dat we een hele fijne basis om ons heen hebben opgebouwd op sociaal, sport en thuis vlak. We klieken enorm met een hele boel andere Nederlanders die ook dit avontuur zijn aangegaan. Jaja, net als de Polen en Marokkanen in Nederland, doen wij hier precies hetzelfde. Blijkbaar als je jezelf uit al het vertrouwde haalt, is de behoefte zeer groot om ergens nog een stukje herkenning terug te vinden en dit zijn dan al snel de mensen.
Spaans wil daarmee niet heel erg vlotten, maar toch kunnen we onderhand stellen dat we wel degelijk noodzakelijke telefoontjes kunnen plegen om bijvoorbeeld internet aan te sluiten, een winkelier uit te leggen dat je een korte, blauwe broek zoekt en je op straat zo goed als met ieder wel een klein babbeltje aan kunt gaan. Wat mij betreft een niveau dat ik wenste, wat Branko betreft nog lang niet het niveau wat hij voor ogen had (de perfectionist;)).

Al met al een vreemde situatie. Ibiza voelt inmiddels heel sterk als een thuis, regen is iets unieks geworden, dikke jassen al helemaal en file’s of treinen bijna iets uit een vorig leven lijkt. Wortelen we ons niet te diep in dit Spaanse leven? Missen we niet teveel van het leven van onze dierbaren uit Nederland? Hebben we onze missie inmiddels niet volbracht? Die vragen komen sterk bij ons op.

Maar als ik dan zo ’s ochtends die bruine voetjes in sandalen zie en ik voel de luchtigheid van het leven en de rust van het eiland... denk ik dat we onszelf nog maar even onderdompelen in al het moois dat we hier inmiddels hebben opgebouwd...

Vanuit het zonnige Ibiza hopen wij dat jullie een heerlijke zomervakantie hebben of hebben gehad!