Het reiskoffertje

Op een vroege dinsdag morgen word ik onder het bed vandaan gehaald. Dolenthousiast besef ik me dat ik, als reiskoffer, mijn favoriete bezigheid mag gaan uitvoeren: reizen! Ik word open gedaan en er worden wat dingen in gesmeten zoals schone onderbroeken (gelukkig, ik ben niet zo’n liefhebber van gedragen versies), wat souvenirs en een sjaal. Dan word ik weer dichtgedaan en voel ik dat we vertrekken. Het verbaasd me dat mijn gebruiker me dit keer niet propvol doet, dat is namelijk wel hoe ik haar inmiddels ken. Maar blijkbaar heeft ze deze keer andere plannen. Ik merk sowieso aan haar dat ze anders is deze keer. Geen zakelijke kleding is in mij te vinden, volgens mij gaat ze deze keer echt op vakantie. Met voelbare enthousiasme en toch ook wel een beetje spanning neemt ze me mee naar het vliegveld. Daar ontdek ik dat de reis naar Nederland gaat, leuk! Daar ben ik al heel wat keertjes geweest en zolang er geen regenplassen zijn, vind ik het altijd een feest om daar rond te worden getrokken over die grappige steentjes.

In de opbergruimte boven in het vliegtuig vind ik nog net aan een plekje om de reis van 2,5 uur door te brengen. Want inmiddels ben ik lang niet meer de enige in mijn soort die meegesleurd wordt naar verre bestemmingen. Opgepropt, maar in gezelschap van vele naaste koffercollega’s brengen we de vlucht door. Ik vraag me af waarom ik zo leeg ben. Zou mijn eigenaresse grootse shop plannen hebben? Heeft ze het gevoel dat kleding niet belangrijk is en dus met die paar stukken de dagen wel door komt? Of symboliseer ik met de leegte, haar houding ten opzichte naar het bezoek aan Nederland? Open, vrij, ruimte voor nieuwe dingen, lucht voor verfrissing en licht als alleen gelukzaligheid kan voelen?

Bij aankomst merk ik dat de rustige vlucht omgezet wordt naar een hoog tempo wandelen. Blijkbaar wil ze geen moment verliezen van haar tijd hier. Dankzij mijn ultra soft wheels kan ik haar zonder al te veel horten en stoten bijblijven. Eenmaal door de deuren van de douane zet ze een sprint in en zie ik langzaam twee bekende gezichten dichterbij komen; haar ouders! Een innige omhelzing volgt, waar ik me een beetje ongemakkelijk bij voel, zo alleen wachtend op een afstandje tot ik weer word opgemerkt en meegenomen. Maar goed, dat is nu eenmaal je rol als reiskoffer, en die accepteer ik. Na een autorit merk ik dat we zijn aangekomen op onze bestemming. Ik mag weer gaan liggen en wordt geopend, de enige vulling die ik had wordt uit me gehaald en even later hoor ik enthousiaste geluiden onder mij. Blijkbaar vallen de geschenken die ik heb vervoerd goed in de smaak. Dat zijn, wat mij betreft, de mooiste kanten van mijn functie.

De dagen die volgen zijn ontspannen, ik ben in een bekende omgeving. Als ik me goed herinner is dit de oude kamer van mijn eigenaresse die ik amper zie door haar drukke programma sinds ze is aangekomen. Wat niet erg is, ik zie weer eens een andere kamer in plaats van de bekende ruimte onder het bed dat op Ibiza staat. Maar de ontspannen leegte wordt op dag twee prompt verstoord. Een enorme berg kleding die met veel behendigheid en vooral veel doorduwen om ieder hoekje en gaatje dat ik bezit te benutten, word ik gevuld. Zo ken ik haar weer! Tot het randje toe en zelfs een beetje daaroverheen ben ik gevuld met allerlei nieuw koopwaar. Ik zie het haar vol opgetogenheid en trots in mij stoppen. Had ik die shop plannen toch goed voorspeld. Ik voel me nuttig en tevreden, maar ook verdrietig want ergens betekend dit vaak ook dat het vertrek er weer aankomt. De uren daarna merk ik dat ze me behandeld alsof ik een schatkist ben. Blijkbaar ben ik op dit moment zeer belangrijk in mijn functie voor haar door de goederen die ze mij heeft toevertrouwd.

Zoals verwacht word ik al gauw meegenomen en zie ik het paspoort uit mijn voorvakje komen. Ik merk het aan de sfeer, waar de grote vreugde de afgelopen dagen de complete ruimte vulden en mijn eigenaar deed stralen. Voel ik nu emotionele stiltes en spanning. Je had vast niet verwacht dat ik dit allemaal meekrijg als reiskoffer, maar vergis je niet in ons soort! Ik ontplof zowat uit mijn ritssluiting als ze de laatste spulletjes in mij stopt, maar ben blij dat ik haar zo van dienst kan zijn. Nu hopen dat ik niet word tegengehouden bij het vliegveld en die vreemde mensen met handschoentjes mij gaan onderzoeken nadat ik door een rare loopband met scan ben gegaan. Daar hou ik eerlijk gezegd niet zo van. Het valt me op dat mijn schatkist waarde iets is gedaald, ze houdt me niet constant meer in het vizier. En ook merk ik aan haar enthousiasme dat mijn goederen, die ik met moeite in me hou, niet meer zo belangrijk voor haar zijn nu we weer op het punt staan Nederland te verlaten.
Het afscheid is aangebroken en weer kijk ik van een afstandje toe hoe ik moeder, vader en dochter innig afscheid zie nemen van elkaar. Emoties kennen wij reiskoffers over het algemeen niet, maar ik moet toegeven dat ik hier even moet slikken. Stuiterend over de keitjes besef ik me dat mijn eigenaresse een traantje laat terwijl ze me stevig en met rechte rug meeneemt richting het vliegveld. Ze heeft het niet makkelijk op dit moment, maar ze weet dat dit bij haar keuzes hoort als je veel reist.

Opgelucht dat we op tijd en zonder gedoe de controles door zijn gekomen nemen we beide plaats in het vliegtuig. Ik veilig boven haar hoofd in de cabine en zij op een stoel bij het raam. Ik durf te wedden dat we beide op dit moment met veel gevoel denken aan ons spoedbezoek. Want dat was het, drie nachtjes maar. Tijdens het vliegen besef ik me dat ik gelijk had met mijn symbolieke waarde op de heenreis. Waar ik richting Nederland geheel open en ruimtelijk de reis begon. Ben ik op weg terug, tot aan de nok toe gevuld met nieuwe ervaringen en gevoelens. Misschien heeft ze mij gevuld met kleding waar ze in eerste instantie heel blij mee was. Maar ik voel dat naast die vulling, er ook een hele grote andere vervulling met ons mee reist. De vervulling van liefde.

De liefde die zij heeft mogen ervaren, delen en voelen tijdens haar verblijf. Tijdens de dagen die ze vulde met mensen van wie ze houdt: vriendinnen, pasgeboren mensjes en familie. De liefde van het bewonderen van de Hollandse straten, bomen, wegen en mensen waar ze, als een toerist in eigen land, van kon genieten. Ik zit vol met materiaal. Maar ik voel dat ze wat tastbaar in mij zit niet het belangrijkste vindt. Het grootste geschenk wat ze mee terug neemt naar Ibiza is dit overweldigende, alles verwarmende gevoel van liefde en vriendschap.
En misschien hè, is dat wel het mooiste wat ik kan vervoeren als reiskoffer…