Ready for take-off

Zo, uit die schoenen en sokken, die dikke jas mag onderin mijn handbagage.
Ik neem plaats in het vliegtuig, even bijkomen...

Na een uitstapje naar Nederland voor het ondertekenen van het getuigenschrift voor mijn leuke vriendin, daarna de gezamenlijke vakantie met vriendlief in Portugal om die leuke vriendin te zien trouwen, keer ik nu terug van weer een spoedbezoek aan Nederland. Het lijkt bijna een jetset leven. Twee (huur)huizen in bezit op deze aardkloot, wakker worden met uitzicht op zee en zo nu en dan op en neer vliegen. Alsof het leven nooit saai mag en kan zijn?!

Tja, ik heb niet voor niets al jaren het levensmotto: “het leven is net een neus, je moet er uit halen wat er in zit.”
Het is niet de makkelijkste manier van leven, ik omschrijf het, om het visueel te maken, meestal als volgt. Je kan kiezen voor het geasfalteerde pad des levens of je gaat off road, door de jungle, gewapend met je ninjazwaard op pad, hier en daar een onverwachts wild dier en hopen dat je overleefd. Mijn levenspad beland soms wel eens op het geasfalteerde gedeelte, maar al vrij snel neem ik dan zelf maar al te graag weer de afslag richting die onvoorspelbare boesboes.

Ibiza is daarvan weer zo’n afslag.
Vele malen heb ik alleen een aantal maanden vertoeft in zonnige oorden met werk en verantwoordelijkheden. Nog vaker ben ik met Branko op avontuur geweest in zeer andere landen buiten Europa. Maar echt wonen, werken en leven zoals je dat in Nederland doet... zo serieus hadden we het nog niet eerder aangepakt. Want waarom zou je, als je denkt dat je niet eeuwig in Nederland wil blijven wonen, niet gaan ontdekken hoe het is om dan wél ergens anders op de wereld een thuisbasis te maken?!
Althans, zo denk ik. Misschien geldt deze logica niet voor iedereen.

En daar zit je dan, op een eiland van Spanje. Een eiland dat je kenden van een aantal bezoeken in de afgelopen acht jaar in het voor- en naseizoen. Naartoe gereden vol grote dromen en verwachtingen. De basis van vriendlief met een leuke baan, de keuze aan mij om die baan daar zelf te gaan vinden. Het geluk van het vinden van een leuk appartement. En het langzaam ontpoppen van mooie vriendschappen met andere eilandbewoners die je na drie maanden nog steeds zien rondlopen dus onderhand doorhebben dat je geen toerist kan zijn. De taal leren is een van onze grootste doelen hier. Daar komen we tijdens het hoogseizoen nog niet heel hard aan toe. Maar verstaanbaar maken dat je ze niet kan verstaan (erg belangrijk!), je bestelling doen in een restaurant en in indianentaal een gesprekje aanknopen met de buurt lukt onderhand. In september zullen wij de schoolbanken in gaan want er blijkt een taalcursus te zijn voor €20 per jaar voor nieuwe inwoners (hoera!).
Mocht het daarna nog niet lukken, hebben we alleen nog onszelf als excuus.

Zoals eerder verteld, blijken er met ons, nog duizenden andere gelukzoekers van over de hele wereld met dezelfde dromen en verwachtingen naar dit eiland te zijn vertrokken. Dus een passende baan voor Suzan vinden bleek nog een pittige opgave. Kort geleden gestopt bij de discotheek aangezien ze zeven nachten werken als fulltime baan zagen, werkopties die helaas toch teveel de werkuren van Branko omzeilden en het oog op ontwikkeling en uitdaging waar ik voor ben gekomen staan daarbij in de weg.

Want met de woorden: “een echt leven opbouwen zoals je dat ook in Nederland zou doen” betekend voor ons niet: elkaar nooit zien door werk, jezelf laten gebruiken als horeca loopgeit voor een minimaal loon, bij de vraag wat je zal verdienen te brutaal blijkt te zijn omdat je blij moet zijn dat je werkt aangeboden krijgt en al dat soort nieuwe werkculturen maakt het leven nog best uitdagend als je bij jezelf wilt blijven in dit avontuur, in deze jungle.

Vandaar dat ik nu dus mijn schoenen en sokken uit aan het trekken ben en dadelijk mijn jas achterin de kast ga gooien bij aankomst. Want ik ben weer ‘ready for take-off’ na mijn werkuitstapje naar Nederland voor Sail Amsterdam. Helemaal geen straf om op die manier zo af en toe onder te dompelen in de liefde van je ouders, alle verschillen qua land en cultuur weer te ervaren en alle gemiste Hollandse lekkernijen weer te verorberen. Op deze jetset(?) manier probeer ik op dit moment mijn maandelijkse inkomen binnen te harken totdat ik daadwerkelijk een baan heb gevonden die mij hier het ‘zo normaal mogelijke werkleven’ kan bieden.

Maar hoe dat soort dingen lopen… dát weet je nooit in de jungle.