Levenspad

Lieve, trouwe volgers van deze inmiddels jaren bestaande blog...

Hierbij een hartverscheurend bericht vanuit de altijd met plezier schrijvende eigenaar van deze pagina van Brankosuzan.waarbenjij.nu.
Met tranen in mijn ogen deel ik jullie bij deze mee dat de avonturen van Branko en Suzan niet langer samen zullen zijn...
Maar zij individueel hun verdere levenspad voortzetten.

Het leven is een bijzonder gegeven. We worden op een dag ter wereld gebracht, krijgen een naam aangemeten, leren lopen, praten en krijgen de hoognodige informatie tot ons geschoven via scholing en opvoeding... En uiteindelijk betreden we als jong volwassenen de wereld met een knapzak over onze schouder vol kennis, liefde en vertrouwen voor alles wat ons als mens wordt gegunt op het levenspad.

Dat ik, Suzan, daarin al snel mocht snuffelen aan de wereld buiten de grenzen van Nederland gaf een werelds gevoel. Dat deze wereld van ontdekkingen alleen maar grootser werd bij het ontmoeten van Branko op Mallorca in 2009 was als een soort versmelting van twee jonge, avontuurlijke, levensgenieters die onzeker maar samen sterk iedere stap buiten de comfortzone aandurfden.

Als 19 jarige per direct verbonden door zoveel gelijkenis en de verschillen als een aanvulling van elkaars karakter zagen. Een team, een yin/yang, een samen... Los en samen betraden ze sinds die ontmoeting de grote wereld op allerlei vlakken: werk, persoonlijke ontwikkeling en het leven in het algemeen.
Bewust van de jonge leeftijd waarin we elkaar ontmoet hadden maar het geloof daarin geen tekort te doen aan de persoonlijke groei. Curaçao, Amsterdam, Azië, Leiden, Zuid-Afrika, Zuid-Amerika en als grootste stap emigreren naar Spanje brengt ons uiteindelijk hier terug in Nederland..... Niet meer samen, maar alleen.

Een prachtige periode van bijna negen jaar samen ligt in zoveel herinneringen, foto's en ervaringen in mijn hart geborgen. En niet te vergeten in deze blog waar zoveel van onze avonturen beschreven zijn. Soms vanuit een werkelijk writers mindset voor de entertainment, de andere keer wat dichter bij mezelf. Om dat, wat wij met elkaar deelden, met de wereld te delen ter inspiratie, ter vermaak. Maar vooral voor onszelf, voor mijzelf: om die stappen als jong volwassenen met die knapzak over m'n schouder vast te leggen in woorden en op die manier nooit te vergeten....

Want wat waren het mooie jaren, wat een aanvulling, wat een geluk om met zo een bijzonder mooi mens als Branko het leven en de wereld te mogen ontdekken. De eerste stappen alleen zijn onwennig, en wankelig maar brengen ook dingen aan het licht die verscholen bleven en daarmee een nieuwe reis aanbieden. Niet eentje ver van Nederland, niet eentje met veel sight seeing spots. Maar eentje heel dichtbij; namelijk de reis in mijzelf....

Het leven is een bijzonder gegeven zoals ik al zei: het biedt een lach, een traan, uitdaging.. maar net wat jij kiest en wat het levenspad voor jou in petto heeft....

Deze keer een blog met een heleboel traan, en weinig lach...
Aangezien jullie in al die jaren met ons "meegeleefd" hebben, toch de keuze dit te delen...
Om het leven samen te delen, het eventuele gesprek met elkaar aan te gaan, over liefde te spreken of gewoon om betrokken met elkaar te voelen.

Dank voor jullie interesse en enthousiasme over onze avonturen.