Levensvragen...
Door: Suzan
Blijf op de hoogte en volg Suzan
31 Oktober 2014 | Indonesië, Gili Trawangan
Wat zullen we eten vanavond?
Een doodnormale vraag voor de gemiddelde Nederlander, al wandelend en bellend door de supermarkt in de hoop wat nieuwe inspiratie op te doen naast de stamppot die in de aanbieding is. Uiteindelijk reken je je volle mandje af bij de kassa. Men komt aan tafel, bespreekt de dag door en schuift onbewust het prakje naar binnen. Mogelijk gaat het gesprek over die ene mooie nieuwe, maar dure, winterjas die puberlief moet en zou hebben voor zijn status op het schoolplein.
Een dagelijks avond ritueel in menig Nederlands huishouden.
Maar wat nu als je puber bent en niet naar school kan, je als moeder niet 's avonds met je gezin eet omdat je zes dagen per week in een ander gebied woont en werkt omdat er in de buurt geen werk is, of dat je überhaupt netaan je huis kan betalen om met een gezin aan tafel te zitten rond etenstijd.
Wat zou dan ons algemeen gevoel zijn over het leven? Wat zouden we antwoorden als iemand ons vroeg of we gelukkig zijn?!
' I don't like life, I fucking love it!'
De woorden van een jongen die naar Gili Trawangan gekomen is op zoek naar werk, nu geen inkomsten heeft.. maar iedere middag stralend met zijn mede-lotgenoten/vrienden de branding inrent om te surfen en geniet van de zonsondergang terwijl hij kletst met toeristen.
Dan zit je als twee Hollandse 25-jarige vakantiegangers wel even beduusd te kijken als je beseft dat jij in de positie bent op vakantie te kunnen, te genieten van de prachtige bungalows voor een prikkie en je je eigenlijk beseft dat je alles koopt wat je nodig hebt en zelfs veel meer dan werkelijk nodig...
Indonesië, niet per direct de bestemming waar je dit soort ondervindingen verwacht.. flaneren over de prachtige stranden en vooral bijtanken van je heftige sociale- en werkleven in Nederland. In resorts is dit zeker de invulling van een prachtige vakantie. Maar voor wie graag er op uit trekt per scooter of auto ziet al snel een heel bijzonder land. Een land waar het echte leven van de inwoner overal zichtbaar is. Boeren met hun koeien over de weg, vrouwen die het cement klaarmaken voor de bouw van een huis of de wachtende dame in haar bamboohutje aan het verlaten strand voor hongerige surfers die haar nasi goreng willen proeven.
Niet alleen zichtbaar, ook bespreekbaar. Want vele Indonesiërs hebben hun woordje Engels geleerd. En door hun enorme gastvrije en nieuwsgierige karakter beland je als toerist al snel in een interessant gesprek waarbij je als westerling een nog beter beeld krijgt van 'the way of life' die zij hanteren.
11 dagen onderweg, drie bestemmingen aangedaan. In Bali het kunstige dorpje Ubud, in Lombok het prachtige surfgebied Kuta en nu Gili Trawangan. Mooie rijstvelden gezien, leren surfen, heerlijk gegeten, veel verse fruit juices gedronken en geslapen in bungalows waar we voor eeuwig zouden willen wonen. Maar bovenal enorm genieten en leren van deze stralende bevolking.
En omdat ik persoonlijk denk dat wij allemaal wel eens stil mogen staan bij hoe prachtig het leven is. Wilde ik dit met jullie delen.
Stel jezelf de vraag: Wat vind ik van het leven?
Hopelijk is het antwoord zeer positief. Zo niet... begin vandaag met het gevoel te creëren dat je het 'fucking liefhebt' om maar te spreken met de woorden van deze mensen; ).
Een doodnormale vraag voor de gemiddelde Nederlander, al wandelend en bellend door de supermarkt in de hoop wat nieuwe inspiratie op te doen naast de stamppot die in de aanbieding is. Uiteindelijk reken je je volle mandje af bij de kassa. Men komt aan tafel, bespreekt de dag door en schuift onbewust het prakje naar binnen. Mogelijk gaat het gesprek over die ene mooie nieuwe, maar dure, winterjas die puberlief moet en zou hebben voor zijn status op het schoolplein.
Een dagelijks avond ritueel in menig Nederlands huishouden.
Maar wat nu als je puber bent en niet naar school kan, je als moeder niet 's avonds met je gezin eet omdat je zes dagen per week in een ander gebied woont en werkt omdat er in de buurt geen werk is, of dat je überhaupt netaan je huis kan betalen om met een gezin aan tafel te zitten rond etenstijd.
Wat zou dan ons algemeen gevoel zijn over het leven? Wat zouden we antwoorden als iemand ons vroeg of we gelukkig zijn?!
' I don't like life, I fucking love it!'
De woorden van een jongen die naar Gili Trawangan gekomen is op zoek naar werk, nu geen inkomsten heeft.. maar iedere middag stralend met zijn mede-lotgenoten/vrienden de branding inrent om te surfen en geniet van de zonsondergang terwijl hij kletst met toeristen.
Dan zit je als twee Hollandse 25-jarige vakantiegangers wel even beduusd te kijken als je beseft dat jij in de positie bent op vakantie te kunnen, te genieten van de prachtige bungalows voor een prikkie en je je eigenlijk beseft dat je alles koopt wat je nodig hebt en zelfs veel meer dan werkelijk nodig...
Indonesië, niet per direct de bestemming waar je dit soort ondervindingen verwacht.. flaneren over de prachtige stranden en vooral bijtanken van je heftige sociale- en werkleven in Nederland. In resorts is dit zeker de invulling van een prachtige vakantie. Maar voor wie graag er op uit trekt per scooter of auto ziet al snel een heel bijzonder land. Een land waar het echte leven van de inwoner overal zichtbaar is. Boeren met hun koeien over de weg, vrouwen die het cement klaarmaken voor de bouw van een huis of de wachtende dame in haar bamboohutje aan het verlaten strand voor hongerige surfers die haar nasi goreng willen proeven.
Niet alleen zichtbaar, ook bespreekbaar. Want vele Indonesiërs hebben hun woordje Engels geleerd. En door hun enorme gastvrije en nieuwsgierige karakter beland je als toerist al snel in een interessant gesprek waarbij je als westerling een nog beter beeld krijgt van 'the way of life' die zij hanteren.
11 dagen onderweg, drie bestemmingen aangedaan. In Bali het kunstige dorpje Ubud, in Lombok het prachtige surfgebied Kuta en nu Gili Trawangan. Mooie rijstvelden gezien, leren surfen, heerlijk gegeten, veel verse fruit juices gedronken en geslapen in bungalows waar we voor eeuwig zouden willen wonen. Maar bovenal enorm genieten en leren van deze stralende bevolking.
En omdat ik persoonlijk denk dat wij allemaal wel eens stil mogen staan bij hoe prachtig het leven is. Wilde ik dit met jullie delen.
Stel jezelf de vraag: Wat vind ik van het leven?
Hopelijk is het antwoord zeer positief. Zo niet... begin vandaag met het gevoel te creëren dat je het 'fucking liefhebt' om maar te spreken met de woorden van deze mensen; ).
-
31 Oktober 2014 - 15:23
Aad:
Hallo Suzan & Branko,
Ja in dat soort gebieden mag je zeker jaloers zijn op je eigen leven tegenover hoe men daar leeft. Je heb het heel mooi verwoord. Het is vandaag, vrijdag 31 oktober Halloween, kennen zij dat daar ook. Het is heel mooi weer, waarschijnlijk de warmste dag op 31 oktober. Lekker vrij, Liesbeth is naar de stad geld uitgeven. Vanavond burenavondje, lekker bijkletsen.
Genieten jullie er maar lekker van daar en doe veel kennis op van de bevolking.
Groeten en veel kusjes xxxxxxxxxxxxxxx -
31 Oktober 2014 - 18:57
Wilma:
Lieve Suzan en Branko,
Wat een wijze woorden op jullie kleine eiland. Suzan je schrijft echt ontzettend mooi. Ik ben ook lekker vrij geweest en van het weer genoten. Genieten jullie ook verder. Ik sluit me aan bij de woorden van Aad. -
03 November 2014 - 09:13
Henk En Mien:
De pluimen zijn al rijkelijk uitgedeeld, dus van ons een tien met een griffel. Wilma is zaterdag bij ons op bezoek geweest. Eddy was in Lage Mierde. Het mooie weer is hier nu voorbij. Herfst is het. Jullie kunnen er na de terugkomst van genieten.
Veel plezier en veel mooie en interessante ervaringen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
