Return of the hippies en meer

Hoe zit het eigenlijk met die twee die ineens besloten naar Ibiza te gaan, zijn die al terug of wat?!
Als kersverse 26 jarige besef ik me dat het hoog tijd is om jullie bij te praten…

Want, wat is er inhemelsnaam die afgelopen maanden sinds het vertrek in Leiden allemaal gebeurd? Het contrast wat ik nu voor me zie, een lege boulevard en de gesloten winkels, in vergelijking met het hoogseizoen doet je bijna vermoeden dat je op een compleet ander eiland belandt bent.
Laat ik zeggen dat mijn afwezige schrijfwerk een afspiegeling is van het eiland. Hoogseizoen: topdrukte en chaos, laagseizoen: hoog tijd om in alle rust dat eerste hoogseizoen van ons eens te evalueren.

Mijn Tibiza blog gericht op de burgemeester doet me inmiddels grinniken. Waar je letterlijk in het hoogseizoen over de siliconenborsten kon lopen, veranderde dat eind seizoen juist weer met de tegenhanger; de behaloze naturel hangers. Ik noemde die periode ook wel ‘The return of the hippies’. In de zomer keek je je ogen uit bij het zien van alle goodlooking families gehuld in cowboylaarsjes en ibizalook. Kwam nu ineens weer het dreadlock publiek naar voren met de bijbehorende groene luchten. Die groene luchten brachten weer een heel andere vibe op het eiland. Ineens waren alle hip & happening feestjes met de nodige closing party’s zoals ze dat hier zo mooi doen, ja mensen, zelfs een meubelwinkel doet hier aan een closing party (in dat opzicht klopt de benaming ‘party-eiland’ wel).
Je kan je voorstellen dat het wisselende publiek, terwijl je zelf gesetteld bent op één locatie, een mooi toneel is om toeschouwer van te zijn. En zeker wij als groentjes, plukken daar de nodige informatie uit of passen hier en daar onze kledingstijl wat aan. Maar nee, we hebben geen dreadlocks;).
Maar ondanks de grote contrasten die zo’n zomer met zich meebrengt op het eiland, hoe is het met jullie na die, inmiddels, bijna zes maanden?

Branko heeft al twee paar slippers afgetrapt en rijdt inmiddels niet meer over zijn eigen tenen heen op kantoor. Hij beleefd zijn werk als goed en leuk, na het zeer druk hoogseizoen waar continu bellen en mailen met vakantiegangers de noodzaak was, komt hij nu in de gelegenheid om nieuwe huiseigenaren te zoeken en bestaande verhuurders te ontmoeten. Nooit een straf om met dit soort mensen een kop koffie te doen, ze hebben over het algemeen een constante grote lach op hun gezicht en kunnen je ook nog eens haarfijn vertellen hoe zij ooit in de positie zijn gekomen om onder andere een huis op Ibiza te kunnen aanschaffen.

Suzan was de hosselaar van de twee deze zomer, waar ze begon bij de R&B club Swag, eindigde ze bij een leuk kleinschalig hotel vlakbij haar huis waar zij het ontbijt verzorgde en doet ze promotie/hostess werk hier en daar. Uiteindelijk kijkt ze terug op een leerzaam en bijzonder seizoen, waar de uitstapjes naar Nederland bijzonder leuk en zeker geen straf waren, en nu gevoelsmatig op een leuke manier zichzelf langzaam bekend maakt op het eiland als inhuurbare dame-van-alles.

Dat was het zakelijke gedeelte; hoe is het privé?

Ook al zien wij er uit als twee typisch Hollandse inwoners, in ons schuilt een tropisch personage dat houdt van zon en warmte. Na werktijd als een speer het strand op om de laatste beachtennis kunsten te beoefenen, wakker worden met een stralend zonnetje als wekker, de rust hebben om te genieten van vrije tijd en ook nog eens letterlijk de ruimte hebben om mensen te ontvangen maakt het voor ons een zeer waardevol avontuur.
Want met dank aan onze tweede slaapkamer hebben wij met veel liefde hele fijne, gezellige, waardevolle mensen op logeren gehad. De afgelopen 1,5 maand was de kamer overboekt en hebben wij ons met vrienden en familie buitengewoon op vakantie gevoeld tussen de bedrijven door.
Eindeloos Hollandse spelletjes spelen, genieten van goede restaurants maar ook eens even eindeloos bijkletsen kon allemaal. En het leuke is van visite; je kan na al die maanden toch ineens weer een bruine boterham met Hollandse kaas eten, of wat dacht je van het snoepen van kruidnootjes, stroopwafels en hagelslag?!

Ook zijn we begonnen met onze cursus Spaans sinds oktober, drie keer per week vogelen wij met goede moed de trukendoos van de Spaanse taal uit. Onze missie was niet voor niets: zonder Spaans niet het eiland af…
Dus hoe lang we hier nog blijven? Als we dat willen wanneer we de Spaanse taal volledig in rap tempo over de tong kunnen laten gaan ben ik bang dat we de komende 10 jaar niet het eiland verlaten… maar als we kijken naar het algemene plaatje verrast het ons dat de maanden al zo snel om zijn gevlogen. Ik verwoord het het liefst als volgt: we hebben nu de eerste bouwstenen neergelegd, het voelt zonde om de muur niet verder door te metselen. Ons huis voelt nu echt als een thuis, het eiland is intens mooi nu het zo leeg is, de mensen die hier ’s winters blijven bevallen ons bijzonder goed en het feit dat er zo veel ruimte is om nieuwe dingen te proberen, creëren, ontmoeten en leren geeft ons het gevoel dat er zoveel interessante uitdagingen mogelijk zijn.
En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ik hier nu, 9 november 2015, in bikini op balkon deze blog schrijf…

Oftewel: wordt vervolgd