Burn out, een gedaante verwisseling

Ooit wel eens gezien hoe een rups zich ontpopt tot vlinder?

Dat proces is intens om te aanschouwen. Intens, vanwege de wonderbaarlijke rauwheid ervan.

Een rups, die zich tot dan toe volledig content voelde met het leven op een x-aantal voetjes en smakkend op verse bladeren, voelt op een bepaald moment de roep om zich terug te trekken. Hij ontwikkeld instinctief een cocon, kruip er in en sluit zich af van de buitenwereld voor een onbekende periode.

Daarbinnen, in dat nauwe huisje, waar van buitenaf gezien niets noemenswaardigs in lijkt plaats te vinden, vindt misschien wel een van de meest onbevattelijke transformaties plaats.

De fase van de rups….

Je bent een volwaardig schepsel, je eet, je slaapt, je ontdekt, je bent….

Dat is ongeveer waar de mensheid, en zeker in het bijzonder je ouders, dankbaar voor zijn als je tot dat stadium bent gekomen in je leven. Je functioneert naar behoren, lijkt in grote lijnen op je soortgenoten, bent zelfstandig genoeg om te overleven op deze planeet en bent geen gevaar voor de omgeving; mission complete zou je denken.

De fase van de cocon….

Waar je als mens je dagen doorbrengt in het cyclische slapen, ontwaken, jezelf nuttig maken, voeden. Komt daar opeens die uitzonderlijke dag waarin dit patroon doorbroken wordt. Je kunt niet langer meer je vertrouwde routine instappen. Je wordt geacht je los te koppelen van het leven wat je tot dan toe kende. Je lichaam dwingt je tot afzondering. De stilte, het onbekende in.

De fase van transformatie….

Het duurt en het duurt, die afzondering. Je dagelijks ritme en jezelf die je ooit zo goed kende, is steeds onbekender geworden door de aanhoudende stilstand. In die kleine wereld, de cocon, ontdoe je je van veel persoonlijke ideeën over jezelf. De rups houdt zich niet langer meer bezig met het eten van bladeren, met het voortbewegen op honderden pootjes. Wie is hij? Is hij nog wel een rups, nu hij niet langer rupsengedrag vertoond?

De fase van ontpopping…

Er begint innerlijke energie vrij te komen. Levenskracht begint zich te ontwaken in het binnenste waardoor er stuwing en beweging ontstaat na al die tijd van totale overgave van de cocon. Het is niet makkelijk los te komen van deze zelfgecreëerde afscherming die je instinctief in bent gekropen toen je voelde dat de wereld te groot was. Je voelt de drang om eruit te breken. Dat blijkt bakken doorzettingsvermogen van je te vragen. Iedere centimeter die je door je daadkracht herovert, brengt verademing. Maar het vraagt keer op keer diezelfde innerlijke levenskracht om je terugkomst in het actieve leven tot werkelijkheid te laten worden.

De fase van de vlinder…

Bevrijd van je cocon, onwennig en kwetsbaar, zoek je een comfortabele, veilige plek om je te doen wennen aan het contact met de buitenwereld. Je vleugels zijn nog broos. Maar met de tijd voel je je steviger, sterker, zelfverzekerder. Je herkent jezelf niet terug, maar voelt je vreemd genoeg meer dan ooit jezelf. Daar waar je voorheen genoegen nam met het leven op de grond. Ben je, door de afzondering in te durven stappen, in staat om jouw wereld te verbreden. Niet langer de rups, in de leefomgeving waar ouders zijn eitje hebben gelegd, maar als een prachtig, uniek ontwikkelde vlinder die zijn vleugels uit kan slaan..

Goede reis dappere medemens. Je bent prachtig, in welke fase je ook bent.