Hollandse wietrokers en Colombiaanse drugsdealers

Ik vertel een willekeurige buitenlander dat ik uit Nederland kom en zie een schittering in zijn ogen opkomen. De persoon noemt meteen het woord Amsterdam en de twinkelingen in de oogjes barsten los door een wereldse herinnering die hem weer te binnen schiet. Want jawel hij kent Nederland, hij kent Amsterdam! Hij heeft er namelijk een weekend rondgelopen, en niet zomaar rondgelopen, maar knetterstoned rondgelopen wel te verstaan. En de verrassende vervolg vraag is of ik toevallig ook geregeld stoned door het leven ga, want dat doe je toch als Nederlander?!

Herkenbaar? Wij hebben inmiddels diverse werelddelen bezocht en daarbij uiteenlopende mensen ontmoet uit hoeken van de hele wereld. Het aanknopingspunt van verbroedering op het moment wanneer blijkt dat je Nederlands bent, komt 90% neer op het aanhoren van de verhalen van het bezoek aan de Amsterdamse coffeeshops. Best een domper als Nederlander, omdat je weet dat jouw koude kikkerlandje voor zoveel meer staat dan een beetje groen gras roken in een café.

Maar wat nu als je in een land woont, waarbij iedereen die je verteld dat je uit dat land komt, je aanziet als een drugsbaron of op z’n minst een dealer? Hoe ga je daarmee om als je verre weg niets van drugs gebruikt, sterker nog, amper ermee geassocieerd wilt worden? Dit is het stereotype beeld dat iedere Colombiaan zijn hele leven moet verantwoorden. Colombianen worden waar dan ook ter wereld veroordeeld als drugs gerelateerde mensen. Gecreëerd door media en andere berichtgeving van buitenaf die dit beeld van Colombia niet wil loskoppelen ondanks de enorme ontwikkelingen die het land de afgelopen 20 jaar heeft doorgemaakt. In vergelijking hierbij is het aanhoren van weer een joint avontuurtje van een buitenlander een peulenschil. Dit heeft namelijk niets te maken met het beeld van mij als persoon, maar met een regelgeving van mijn land van afkomst.

Hierbij wil ik mijn excuses aanbieden voor ieder die knettergek, jaloers of geïrriteerd is geraakt door mijn Colombia spam op Social Media van de afgelopen weken. Ja, ik weet dat dit (rete)storend kan zijn, ogen uitstekend over kan komen, maar dat is verre van wat ik hiermee wilde bereiken. Want wat mijn drijfveer achter deze vakantie-foto-bom was zal ik jullie nu uitleggen.

Niet iedereen in onze omgeving reageerden enthousiast na het melden dat onze volgende bestemming Colombia zou zijn. Is dat wel veilig? Hoeveel (witte) kilo’s neem je mee terug? Ben je gek, heb je wel eens die ene Netflix serie gezien? Doe je wel voorzichtig? Liefdevolle vragen die uiteraard niet geheel misplaatst zijn als je de berichtgeving moet geloven. Maar na mijn onderzoek op internet over ieder die in Colombia was geweest las ik niets meer dan lof. Allerlei facetten die wij zochten op onze nieuwe reisbestemming waren daar mogelijk. Het is betaalbaar, er zijn veel binnenlandse vluchten, het heeft zowel de kust als grote steden en zelfs een amazone gebied. Dus ik durfde het erop te gokken. Maar uiteraard laat het je wel even slikken als merendeel je toch lichtelijk geschokt aankijkt. Die ene Netflix serie hebben we, op aanraden, maar even bewaard voor bij terugkomst. En met het vertrouwen dat we, mocht het echt zo erg zijn als men denkt, er samen wel heelhuids uit zouden komen, vlogen we vol goede moed naar Zuid Amerika.

Nu, met mijn kopje thee, veilig en wel terug na vier weken op mijn vertrouwde bank. Voel ik de behoefte jullie naast alle jaloersmakende foto’s nog extra te benadrukken waarom je als reislustige zeker Colombia niet mag overslaan. Als men mij vraagt wat ik het mooiste vond aan Colombia? De mensen! Hier boven alle voorbeelden genoemd waar een Colombiaan mee kampt. En ja het klopt, ze hadden ooit de gevaarlijkste stad ter wereld, er wordt veel cocaïne geproduceerd, het land is corrupt en men heeft er weinig geld. Maar man, wat hebben deze mensen mijn hart vanaf de eerste dag weten te veroveren met hun overtuiging dat je positief moet blijven! Dat je altijd aan de eeuwige ellende kan blijven denken, maar waarom zouden we niet juist kijken naar positieve dingen? Waarom zouden we alle ellende herdenken, als we juist het licht kunnen schijnen op de goede ontwikkelingen? We hebben weinig om ons staande op te houden, maar laten we dan desnoods vieren dat we sinds kort wel een metro station hebben! Of wat dacht je van de groei van steeds meer toeristen die de moeite nemen om ons land te komen bekijken? Laten we hen allemaal verwelkomen met de magische woorden: “Welcome to Colombia” zelfs als je geen woord Engels spreekt. Want zij komen met hun eigen ogen kijken wat ons prachtige land echt inhoudt naast al die negatieve nieuwsberichten. Want trots dat zijn we op ons land, het is er prachtig en het leven is er goed! En als het niet goed is, dan maken we het goed door het met elkaar beter te maken. Door te dansen op vrolijke muziek of het kleurrijk verven van de arme wijken zodat het er minder somber uitziet.

Die afgetrapte backpack outfit kon meteen onderin de tas, want deze mensen hebben misschien niet zoveel geld, maar er op en top uit zien kunnen ze als geen ander. Geen scheve gezichten tussen blank en donker. Geen besodemieter in geld of afpersing, want zij vinden het alleen maar leuk om eens een westerling in een taxi/restaurant of hotel te hebben.
Een volk dat met trots en plezier jou kennis wil laten maken met hun land dat steeds een stukje beter wordt. Dat is toch het mooiste wat je kan ontvangen als reiziger?

Dus mensen, trek je salsa outfit aan, pak je bergschoenen, zwemkleding en regenjas in, zet je schrap op heel wat avondjes bier drinken met kletsgrage locals en stel je open voor dit prachtige stukje wereld. Wij hebben dit land en de mensen in ieder geval in ons hart gesloten.