Offline

Genoeg sensatie in het leven, zeker als je reist! Geen dag is hetzelfde en iedere nacht een ander bed. Tweeënhalve week zijn we inmiddels in Colombia. Acht bestemmingen, vier vluchten en 11 hostels verder kwam het besef dat ondanks de enorme sensatie, het werkelijke bewustzijn van deze bijzondere trip uitbleef.

Reizen anno 2017 is een eitje kan ik je vertellen. Ja echt, ook voor de groentjes onder de lezers. Het is heel simpel: je boekt een ticket vanaf de bank en stelt je open voor het grootse avontuur. Maar is avontuur nog avontuur te noemen als je je slaapplaats organiseert vanaf booking.com, je internet afstruint naar reistips, Googlemaps erbij pakt als je de weg niet weet en zelfs je moeder (voor de duidelijkheid; op duizenden kilometers afstand en in een andere tijdzone) nog kan vragen of het avondeten heeft gesmaakt dankzij Whatsapp?!

Uiteraard is een mobieltje met internet en al je vetrouwde vrienden een makkelijke greep naar houvast in een compleet andere en vreemde wereld. Maar, ben je daarom juist niet toevallig dat vliegtuig in gestapt? De reiziger uithangen, het grote onbekende tegemoet gaan.
Ik spreek mezelf streng toe. Met één been in mijn bekende leven (want ja, moeders heeft lekker gegeten, toch fijn om te weten) en het andere been staat met een rugzak in Colombia de grootste afstanden af te leggen op zoek naar cultuur en plezier. Dat kunnen die hersentjes van mij toch niet allemaal tegelijk verwerken?! Radicaal besluit ik Whatsapp te verbannen van mijn telefoon.

Een rust valt als een deken over me heen. Ik gooi dat apparaat uit de hangmat. Haal eens diep adem en hoor plotseling vogeltjes fluiten, zie een leguaan over het grasveld sluipen en als ik links van me kijk zie ik dat ik een pracht van een vent als reisgezelschap naast me heb chillen! Het lijkt wel alsof de vakantie nu pas echt begint. De cultuur me tegemoet komt nu ik me simpelweg op het vliegveld vermaak met het observeren van Colombiaanse gezinnen, of het bestuderen van een vogel die zonder zijn vleugels te bewegen toch steeds omhoog en omlaag gaat in een valei, of minutenlang staar naar een eindeloos mooi uitzicht vanuit het hostel in Minca.

Er popt een plingetje op, dit keer geen groen logotje met een mobieltje er in maar een ouderwets denkbeeldig licht van een lampje boven mijn hoofd: ik kan mezelf wel acht bestemmingen, vier vluchten en 11 hostels verder brengen. Maar als ik het allemaal vanachter mijn mobieltje wil meemaken, lijkt iedere plek haast hetzelfde.....

Ja, dit is zo'n betoog over de wereld, inclusief ikzelf, die verknocht en verslaafd is aan haar digitale vriend... het fascineert, verruimt, ontstresst en pleziert me enorm om offline te zijn en daarom moet dit bewustzijn toch eventjes online, viraal, digitaal en gedeeld worden want tja, het is tenslotte 2017.