Ik doe dus ik besta

Deze titel doet je vast denken aan de oorspronkelijke 'Ik denk dus ik besta" van Rene Descrates uit 1637 daterende quote.

Bijna 400 jaar geleden wilde hij daarmee zeggen dat we op die manier onszelf en de wereld om ons heen onderzochten.

Vandaag betrap ik mijzelf erop en mogelijk dat het geldt voor de hele maatschappij om te quoten: "ik doe dus ik besta.".

Waar is de tijd van het niks doen gebleven?

Ikzelf, uit de lange tunnel van een Burn Out komende ben inmiddels weer aardig op de been en je zou zeggen dat je na zo een smakkerd wel beter zou weten. Dat doe ik ook wel. Maar toch valt me op dat de identificatie van mens zijn, de dag beleven, als een soort onuitgesproken regel wordt geleidt door het "dagelijkse doen".

Ik merk het bij mezelf op tijdens een weekend waarbij ik besluit mezelf te ontdoen van mijn telefoon, online zijn en enig andere bezigheid. Oftewel, ik besluit mijzelf te trakteren op een weekend helemaal niks. Dat dat menig mens bij de gedachte alleen al angst aanjaagd zegt voldoende denk ik zo. Voor mijzelf, iemand die weet dat rust een welkome vriend, duik hem met nieuwsgierigheid in. Ik ben altijd wel enthousiast over dit soort acties. Wijzende naar Descrates' quote ben ik zo een filosoof die hierover graag haar bevindingen overpeinst.

Hoe doe je dat, niksen? Weet jij het nog? Ga maar eens op de bank liggen of zitten en jezelf zonder enig schuldgevoel of tetterende gedachten de tijd aan je laten ontvouwen in die ruimte van niks. Lukt dat denk je? Sinds kort heb ik een kat in huis en hij is mijn grote inspiratiebron. Zien hoe het beestje tevreden zich van het ene hoekje naar het andere hoekje verplaatst om te luieren. De vogels en vliegen observeert en zich af en toe laat verleiden tot een aanvalspoging, om daarna weer tevreden in een hoekje te kruipen en de boel de boel te laten. Dat ziet er vredig uit en heb dan ook geprobeerd zijn levenstijl aan te houden. Ik heb van mijn Ayurveda docent mogen aannemen dat wij mensen gelijk zijn aan andere zoogdieren op deze planeet zoals leeuwen, schapen en olifanten. Zie jij hen de hele dag in de weer met vanalles en nog wat? De docent schetste mij kraakhelder dat ook wij in feite het leefritme hebben van onze medezoogdieren, maar daar ons helemaal niet meer in herkennen. Iedere zoogdiersoort spant zich alleen in als dit echt moet, voor voedsel of overleven bijvoorbeeld. Maar neemt daaromheen vooral ruim de tijd om het lichaam en de geest de rust te geven. Wij mensen lijken zelden nog maar echt te vertragen, laat staan stilstaan.

Ik merkte bij mijzelf op dit weekend dat de hang naar 'iets doen' leek voort te komen uit het idee 'Ik doe, dus ik besta'.

Is het de wens om, naderhand, een verhaal te kunnen vertellen aan een ander mens? Is het het ongemak van het met mijzelf en de stilte zijn? Raak ik het gevoel kwijt te bestaan als ik mijzelf in het niks doen laat vallen? Telkens als de onrust van het 'iets willen doen' omhoog kwam ging ik schrijven. Observeren waar de onrust vandaan kwam en of het ook werkelijk was wat ik wilde. Het antwoord kwam vanuit de diepte altijd met 'nee, ik vind dit heel fijn'. En daarmee zakte dan ook weer de onrust voor een tijd en voelde het verrijkend om niet in het vertrouwde patroon van actie te zijn gestapt. En hoe langer ik in het niets doen verbleef, hoe schoner en mooier mijn gedachten werden. Ik voelde meer verbondenheid met de omgeving, het plezier van de details van zowel mijn gedachten als het bewonderen van een hommel. Ook kwam er een bak vermoeidheid vrij waar ik blijkbaar ook niet eerder aan toe had kunnen geven door al het doen. Ik stond dan ook zondagmorgen op met de lichte verleiding om met de voelbaar verfriste energie in mijn lijf en hoofd iets te gaan ondernemen. Logisch toch? Maar ook daarover ging ik schrijven en besefte mij dat dit precies is wat er vaker of misschien wel continu gebeurd: "Men neemt een moment van rust, knapt hier zichtbaar en voelbaar van op. Om na dat ene moment meteen de verkregen energie te investeren in een nieuwe activiteit." Alsof we vervreemd zijn van een heldere geest en een uitgerust lijf?! Ik vond het opmerkelijk en wist dat juist nu de niks-doen-staat blijven voortzetten alleen maar grotere vruchten zou afwerpen. Maar het was kantje boord hehe.

Niks hoeven in een zee van tijd is ware rijkdom! Is mijn conclusie, kijkende naar hoe ik mij voel na dit weekend. Het leek wel of ik een vorm van verslaving onder ogen mocht komen. Eentje die ik langzaam maar zeker los wil laten. En daarin het gevoel heb ik dat ik niet alleen voor mijzelf spreek. Tenslotte leven we allemaal in een wereld waarin er meer dan ooit indrukken op ons afkomen. Vandaar dat ik dit stuk schrijf voor het geval dit verhaal je herkenbaar aan doet voelen. Ik sluit graag af met een zin uit een boek die voor mij prachtig omschrijft waar ik en mogelijk wij als maatschappij weer naartoe mogen bewegen om het leven meer te beleven dan vanuit onze drukke agenda's:

"Toen ik de uren leerde vertrouwen, in plaats van te vullen." : Ga als een rivier - Shelley Read