Het geheim van Okinawa!?

Blue zone... Gebieden op de wereld waar men uitzonderlijk oud wordt op een zeer vitale en gelukkige manier.

Een term die opgemerkt is door Netflix en waarschijnlijk bij meerdere mensen al eens voorbij is gekomen als je geïnteresseerd bent in gezond en gelukkig leven. Okinawa staat op deze exclusieve lijst.Er naartoe reizen leek mij dan ook een cadeau aan mijzelf; een plek waar mensen 'het goede leven begrepen hebben' ontdekken!

Zodoende vertrok ik twee weken geleden naar dit Japanse eiland, wat zo'n drie uur vliegen van Tokio af ligt. Zonder enige planning of diepte onderzoek had ik mijn tickets en twee verblijfplaatsen via Airbnb geboekt. Mijn eerste accommodatie in het Zuiden dat verhuurd werd door een ouder koppel. En de tweede locatie aan de andere kant in het Noorden. Hieronder het verhaal van mijn reis en mijn uiteindelijke conclusies:

Na een flinke reis van Amsterdam naar Tokio en door naar Okinawa kwam ik uiteindelijk op een regenachtig eiland terecht. Aangezien ik vrijwel volledig uitgeteld was na 24 uur reizen zonder echte slaap, skipte ik het huren van een auto en besloot ik voor gemak te kiezen: lang leve de taxi!

Uiteraard kneep ik hem voorafgaand echt wel een beetje wat betreft de taal. Mijn Japanse woordenschat was letterlijk zero. En ik had zo een vermoeden dat zij niet per se de noodzaak voelden om Engels te spreken. Ik was dan ook voorbereid op flink wat handen en voetenwerk om mezelf verstaanbaar te maken.

In de betreffende taxi werd al snel duidelijk dat we inderdaad elkaars taal totaal niet spraken. Maar.... de technologie ons een handje hielp! Deze man had een ingenieuze app die zijn Japans in het Engels vertaalde en ik kon mijn Engels inspreken wat hij dan weer vertaald kreeg. Opgelost! Gezellig hoor, babbelen met een digitale vrouwelijke vertaalster in ons midden in de vorm van een mobiel.

Tijdens die regenachtige rit over de drukke wegen van Naha, de stad van Okinawa. Was ik meteen bewust dat geen auto huren de beste keuze was die ik had kunnen maken. Met mijn brakke slaaphoofd, door de stromende regen links rijden in een land waar ik de borden niet kan lezen en geen internet heb?! Ik weet niet waar ik had belandt, naar alle waarschijnlijkheid hopeloos labiel ergens op de vluchtstrook en zeker niet bij mijn onderkomen wat ik had geboekt.

Aangekomen bij de AirBnB, in een modern Japans huis (lees: meubels en een verdieping) bleek ik stomtoevallig een Nederlandse huisgenoot te hebben (zo gebruikelijk is het niet dat wij nederlanders hier zijn, überhaupt is het toerisme niet heel groot). Hij woonde al 10 jaar in Japan en was nu op het eiland om mogelijk als kaasboer door het Japanse leven te gaan.

Een babbeltje met hem bezorgde me dan ook meteen een onverwachts leuk programma voor de volgende dag op: mee naar de kaasboerderij! Mijn vakantie zonder enig plan bracht nu al een leuk iets op mijn pad.

Je kunt je vast wel voorstellen dat het opmerkelijk humoristisch heeft aangevoeld om 10.000 kilometer te vliegen en dan tussen een stel koeien te belanden[e-1f605]. Het was prachtig om op deze manier mijn vakantie te mogen starten. Ik kon de mensen daar een handje helpen en ik leerde meteen wat locals kennen. Wat mij direct opviel was dat iedereen buitengewoon hartelijk naar elkaar en naar mij was. Een zachte, kalme, open energie die er uitgewisseld werd. Alsof ik er altijd al was geweest; part of the family, dat gevoel...

Die avond kwam de vrouw van het oudere koppel wat administratie met me doornemen en zij vroeg mij naar mijn plannen op Okinawa. Mijn antwoord: "geen!"

"Geen?! Maar waarom ben je dan helemaal hier naartoe gekomen?"

"Vanwege mijn nieuwsgierigheid naar de Blue Zone hier." Let op: deze vrouw had werkelijk geen idee waar ik het over had met mijn blue zone[e-1f937]. Hoe dan ook deelde ik haar mee dat ik geen interesse had in toeristische trekpleisters maar gewoon heel graag mee wil doen met de lokale bevolking, zoals tuinieren bijvoorbeeld.

Ze keek me geshockeerd aan: "tuinieren? Echt waar? Mijn man heeft een eigen moestuin, als je dat wilt kun je hem eventueel helpen." "Dat zou ik fantastisch vinden!" Ze keek me aan of ik gek was, of dat ze bang was elkaars Engels niet goed te verstaan. Maar ze zag mijn overtuiging, snapte het niet wat ik in die hitte en muggenplaag zou willen doen, maar ze ging het voor me regelen. Oftewel: dag twee van deze reis had op dat moment ook weer een verrassend mooie invulling gekregen!

Zwoegend onder de zon maar met een enorme grijns op mijn gezicht stond ik samen met een Duitse vrijwilliger te werken op de bananen plantage van de 76 jarige eigenaar. Als tegemoetkoming voor mijn hulp werd ik uitgenodigd om mee te lunchen bij het stel. En zodoende zat ik die middag in een Okinawa huis, aan mijn Okinawa maaltijd met een ongelooflijk liefdevol Okinawa koppel, en het voelde allemaal als thuiskomen.

Tot dan toe voelt alles zo prettig als ik mij verbindt met de mensen. Ook al had die vrouw geen idee als ik sprak over Blue Zone, ondertussen voer ik een onderzoek uit en vind hier naar mijn gevoel al één van de peilers: voor hen is deze manier van omgang de normaalste zaak van de wereld. Maar ik merk toch echt duidelijk op dat deze mensen vanuit hun hart de wereld betreden. En dan zou ik dat het beste kunnen omschrijven als dat men vanuit liefde, rust en vertrouwen elkaar ontmoet. Er lijkt geen tijdsdruk en argwaan te bestaan en de manier waarin men daardoor voor mijn gevoel in het moment leeft is bijzonder aanstekelijk.

De vakantie vulde zich als vanzelf door deze hartelijkheid. Van een lesje yoga op een waanzinnige plek bij een oude monnik.Het mee mogen doen aan een ukelele klasje met vertederend leuke kinderen. Tot een indrukwekkende Sound Healing met klankschalen. Ik liet me vallen in de openheid van tijd en werd voor mijn gevoel opgenomen in een wereld die eenvoudig en harmonieus aanvoelden.

De auto was totaal geen gemis. Zelfs niet na het inmiddels bijgeslapen zijn en beter zicht te hebben op dat links rijdende gebeuren. Mijn mini leventje in Nanjo Shi paste me uitstekend. Geen grootse attracties, maar juist die onbetaalbare verbinding met de dagelijkse bezigheden van het Okinawa volk.

De reis naar het Noorden legde ik per bus af en bracht mij drie uur later in een tropisch ogend paradijs. Het heldere blauwe water en witte zandstrand was op loopafstand en de natuur leek wel ontploft hier! Het klimaat is dan ook buitengewoon ideaal. Het is er uitzonderlijk warm, maar door de luchtvochtigheid en geregeld een flinke bui kan hier alles moeiteloos groeien en bloeien. Ik verwonderde mij over de uiteenlopende soorten hibiscus bloemen [e-1f33a] en de talloze soorten vlinders en libellen die overal op hun magische manier rondvlogen. Het eindeloze geluid van krekels maakte het geheel tot een plek waar muziek overbodig is. De natuur was mijn muziek, mijn vermaak en mijn vriendin. Waar ik de eerste week vooral veel met Okinawa verbond vanuit de bewoners, voelde ik nu sterk de verbinding met de krachtige natuur van dit eiland.

Je moet je voorstellen dat de mensen op dit eiland geen behoefte hebben om zich bloot te stellen aan de warmte. Dus die zie je vooral op plekken waar de warmte niet komt. Lees: van huis met airco, naar auto met airco, naar restaurant met airco.

Ik begon dat wel te begrijpen naarmate mijn tijd op het eiland voortduurde. Als je dit zo goed als 365 dagen per jaar hebt, pas je jezelf aan om niet standaard een zweetreet te hebben in het leven.

Ikzelf was maar al te blij met deze zonnige september dagen dus liet mij ondanks de broeierige hitte niet weerhouden om lekker te fietsen of wandelen om de omgeving te verkennen.

Zo, dat is zoal mijn ervaring op het eiland. Ik hoor je denken: hoe zit het nu precies met dat geheim van Okinawa dat mensen daar zo uitzonderlijk oud worden? Komtie.. Hou je vast!

Ik moet bekennen dat, naar mijn mening, deze term eigenlijk een 'trend' is vanuit de Westerse behoefte om met uitgesproken hypes te komen.

Na aanleiding van gesprekken kwam ik er al snel achter dat deze levensstijl en de mensen die nu nog 100 worden, hoogstwaarschijnlijk de laatste generatie is die dit zal lukken.

Deze mensen die nu nog leven zijn vooral nog het volk wat de oorlog heeft overleefd. Het is eigenlijk best tragisch zelfs...

De oorlog heeft hun overvloed en meestal ook partners afgenomen. Hierdoor zijn deze mensen een levensstijl ingestapt die zorgde dat ze weinig eten hadden en op hun oude dag nog aan het werk zijn om familie te onderhouden.

Vanuit deze kennis voelt die Blue Zone lang niet zo fancy als dat ik mogelijk in gedachten had. Maar, ondanks dat het inderdaad klopt dat Blue Zones vooral op gebieden in de wereld is waar armoe is. Kan ik niet ontkennen dat we ondanks die basis die we treurig zouden kunnen noemen. Wel kunnen inzien dat leven in eenvoud iets positiefs meebrengt voor ons als mens.

En daarin zit voor mij het geheim van de Okinawa mensen:

1. Ze leven een eenvoudig bestaan.

Wat inhoudt dat ze naar mijn gevoel zich niet laten opjagen door stress of luxe. Het in beweging blijven wat ze doen, door bijvoorbeeld een moestuin te hebben of het minder gebruik maken van meubels. Maakt ze uitzonderlijk fit en flexibel voor hun leeftijd. Het is voor hen normaal, maar ik zie hier duidelijk een verschil in levenswijze.

2. Het respect voor de mensheid en de natuur.

De manier hoe men hier als samenleving onuitgesproken regels heeft creëren een vorm van vertrouwen en rust. Niemand zit aan elkaars spullen, maakt onnodig veel herrie of gaat respectloos om met elkaar of de natuur. Sterker nog: ik kwam hier zelfs in een winkeltje terecht waar niemand bleek te zijn. Wat jammer was, want er waren bijzonder leuke items te koop. Na wat rondvragen bleek de eigenaresse simpelweg de deur niet te sluiten aangezien ze daar geen noodzaak in zag. Mocht ik iets willen kopen, kon ik het pakken en het geld ergens achterlaten.

3. Tijd is geen vijand.

Wat ik al eerder benoemde, ze lijken naar mijn gevoel meer in het nu te leven zoals Eckhart Tolle daar zo mooi een boek over heeft geschreven. De rust die er zit in een moment van koken, eten, samenzijn, de dag beleven, werkte aanstekelijk. Het gevoel dat die rust hen de ruimte gaf om te landen in het hart. Wat zich naar mij vertaalde als dat familiaire gevoel wat ik heb mogen ervaren: ik was geen vreemde, ik was net als hen: een aanwezig mens. Er is aandacht bij de dingen die ze doen. Ook viel me op dat ze makkelijk lol hebben met elkaar.

Het onderdompelen in deze 'Blue Zone' heeft mij een diep gevoel achtergelaten van de onvoorwaardelijke liefde die we kunnen voelen voor het leven en elkaar. Als we durven te zakken naar een plek van rust; ons hart.

Als we dit met elkaar aandurven is het als een besmetting; het steekt elkaar als vanzelf aan. Dat heb ik hier aan den lijve ondervonden.

Daarom ook dat ik deze reis opschrijf en graag met de wereld deel. Want ook al is dan mogelijk die Blue Zone wat trendy ingestoken wat mij betreft en zal ook in Okinawa niet standaard meer iedereen heel oud worden omdat men ook hier meer welvaart ervaart en dus (helaas) minder gezonde keuzes wil maken.

De kern: vertrouwen en respect naar elkaar en de natuur vanuit het gevoel één te zijn, is wat voor eenvoudig geluk zorgt.

Ik ben ontzettend dankbaar voor deze rijke ontmoeting met Okinawa. En hoop deze opgelopen 'onvoorwaardelijke liefde besmetting' aan veel mensen over te kunnen dragen....